یکی ها

دو تفکر اشتباه که باعث #افسردگی می شوند:

1. همه باید مرا #دوست داشته باشند
در این شیوه از رابطه یک فرد با دنیا، انواع مختلفی از توقع وجود دارد ولی مهمترین شان این است که « اهمیت و قدر من در این است که دیگران چگونه در باره من می اندیشند».
اما چرا این ایده درونی مضر است و زمینه ساز اندوه و افسردگی می شود؟ چون #شادی و #آرامش ما از کنترل ما خارج می شود و همه تعادل روحی و شادابی خود را به دیگران و رضایت شان می سپاریم. راه حل برای عبور از این شیوه اندیشه، گریز از جمع و نگاه و نظرشان نیست! به غار تنهایی مان پناه بردن تاییدی است از اینکه به نظر دیگران بها می دهیم.
برای حل این شیوه اندیشه که سرنوشت وضعیت روحی و هویت ما را در دست دیگران قرار می دهد در قدم اول بهتر است از خودمان بپرسیم « آیا این حقیقت دارد که شادی و آسایش ما را دیگران باید رقم بزنند؟»

2. من باید بی نقص باشم
این باور شخصی هم انواع مختلفی برای خودش دارد. برای همه ما پیش امده است که این جملات را بر زبان آوریم یا از دیگران بشنویم که: « اگر مسئله ای را نفهمیدم پس احمق هستم، اگر در یکی از کارهایم موفق نبودم پس آدم بازنده ای هستم. اگر همسطح دیگران نیستم پس آدم ذلیل و ضعیفی هستم و …»
اما چرا توقع کامل بودن و بی نقص و بهتر از دیگران بودن، زمینه ساز افسردگی می شود؟ چون در درجه اول یک منطق که همه چیز را سیاه و سفید می بیند بر روحیه ما مسلط می شود. قانون #زندگی هم دیر یا زود به ما می آموزد که نمی توانیم در همه چیز موفق و کامل باشیم. بنابر این توقع بی نقص بودن به نوعی پذیرش توهین و سرزنش مداوم خویش است.
البته راه حل این نیست که دست از کوشش و توقع برداریم و همواره بخواهیم فقط در بینابین و میانگین ها قدم برداریم و به متوسط بودن بسنده کنیم.
بازسازی شیوه منطق و شعور، دوباره می تواند ما را قدم به قدم از این باور مضر نیز دور سازد. ما همچنان می توانیم سخت کوش باشیم و بلندپروازی و زیاده طلبی را سرمشق قرار دهیم ولی بهتر است قرارمان واقعی تر باشد و به خودمان بگوییم که « مهم این است که من از هیچ تلاشی کوتاهی نمی کنم»